شناخت هنرهای رزمی
هنرهای رزمی نوعی از فنون مبارزهای هستند که قدمتی طولانی داشته و از گذشته با انگیزهها و دلایل مختلفی از جمله دفاع شخصی تمرین میشوند. میتوان گفت مرکز هنرهای رزمی در شرق آسیا قرار گرفته و بعدها در سایر قارهها نیز پیشرفت چشمگیری داشته است. بهطوری که امروزه این هنرها از رشتههای پرطرفدار و فعال در المپیک بهشمار میآیند. این محبوبیت در قرن بیستم در غرب جهان بیشتر شد و با گذشت زمان طرفداران بسیاری در سراسر جهان پیدا کرد.
دلایل استفاده از هنرهای رزمی
همانطورکه گفته شد، هنرهای رزمی به دلایل مختلفی تمرین میشوند. از جمله این دلایل میتوان به انگیزههای رقابتی، سلامتی، تناسب اندام، مدیتیشن، سرگرمی و انگیزههای معنوی اشاره کرد. وجود همین فواید متنوع، رشتههای این ورزش را گسترش داده و باعث حضور فعال آنها در مسابقات جهانی شدهاند.
هنرهای رزمی در رقابت
هنرهای رزمی در سه گروه با جنگ افزار، بدون جنگ افزار و با جنگ افزار و بی جنگ افزار دسته بندی میشوند که معمولا در درجه اول برای دفاع شخصی و در درجه دوم برای رقابت انجام میشوند.
هنرهای رزمیای که در آنها از سلاح استفاده میشود در گروه با جنگ افزارها قرار میگیرند.
از رشتههای موجود در این گروه میتوان به تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی اشاره کرد که در ادامه با هریک آشنا خواهیم شد.
رشته ورزشی تیراندازی با کمان
ورزش تیراندازی با کمان در رشته های کمانِ های کامپوند، ریکرو و سنتی وجود دارد. این رشته از سال 1900 در المپیک بوده و بیش از 30 سال است که در پارالمپیک قدمت دارد. آموزشهای این رشته به صورت انفرادی یا گروهی برگزار میشود و تحت نظر فدراسیون این رشته قرار دارد.
فدراسیون جهانی تیراندازی با کمان نیز نهاد اصلی اداره کننده مسابقات این رشته در جهان است.
رشته ورزشی نبرد با نیزه
نبرد با نیزه ورزشی است که در آن از نیزه که سلاحی بلند با نوک فلزی تیز است، استفاده میشده است. اما امروزه جنس و قوانین این نبرد، در راستای کاهش خطرات جانی تغییر یافتهاند.
رشته ورزشی شمشیر زنی
در این نوع ورزش از نوع مخصوصی شمشیر استفاده میشود. شمشیر بازی یکی از پنج رشته ورزشی در کنار دومیدانی، شنا، ژیمناستیک و دوچرخه سواری است که در همه دورههای المپیک حضور داشته است. این مسابقه به دو صورت تک نفره یا تیمی برگزار میشود. آغاز مسابقات شمشیر زنی به سال 1700 تا 1900 میلادی برمیگردد و در پارالمپیک نیز حضور دارد.
از رشتههای ورزشی موجود در هنرهای رزمی بدون جنگ افزار میتوان به کاراته، تکواندو، ووشوی ساندا، موی تای و کیک بوکسینگ اشاره کرد.
قابل ذکر است که جوجیتسو بهعنوان مادر هنرهای رزمی ژاپن، در شاخههای ووشو، کونگ فو، آی کی دو و هاپ کی دو وجود دارد.
رشته ورزشی کاراته
این نوع مبارزه در دو نوع سنتی و مدرن وجود دارد. کاراته در واقع مبارزه با دست خالی و نوعی هنر رزمی مربوط به جزایر ریو کیو است. در این رزم از ضرباتی مانند مشت، لگد، ضربه با زانو و آرنج، دست چاقویی و تکنیکهای دستِ باز استفاده میشود.
شروع این ورزش به صده نوزدهم برمیگردد، اما پیش از آن در جزیره مبدا توسط مردم بومی تمرین میشده است.
رشته ورزشی تکواندو
تکواندو هنر رزمی کره بوده و در بین رشتههای المپیکی بسیار محبوب است. جالب است بدانید که تکواندو دارای بیشترین تعداد ورزشکاران در هنرهای رزمی است. نکته منحصربفرد تکواندو، استفاده از تکنیک های مختلف در ضربات پا است که برای کلاسهای دفاع شخصی نیز استفاده میشود. این رشته رزمی مدرن پس از جنگ جهانی دوم پایهگذاری شد.
رشته ورزشی ووشوی ساندا
ووشو یا cma مجموعهای از هنرهای رزمی چینی است که در دو بخش ساندا و تالو اجرا میشود. قدمت این ورزش در کشور چین حدود 2 هزار سال است. مسابقات جهانی قهرمانی این رشته از سال 1991 برگذار میشود و کمربندهای مختلفی در سبکهای مختلف دارد.
رشته ورزشی موی تای
نام دیگر این رشته بوکس تایلندی است و بیش از 2 هزار سال قدمت در کشورهایی چون تایلند و میانمار دارد. برخوردهای مبارزهای در این ورزش از طریق مشت، پا، آرنج و زانو انجام میشود. موی تای به عنوان یک رشته خشن و سخت رزمی در دنیا شناخته میشود و یکی از سبکهای مبارزه آزاد رزمی است.
رشته ورزشی کیک بوکسینگ
این ورزش رزمی ترکیبی از رشتههای کاراته و بوکس است و 43 سال قدمت دارد. کاردیوی کیک بوکسینگ نوعی از این رشته ورزشی است که تکنیکهای هنرهای رزمی را با کاردیوی پر سرعت ترکیب میکند. به علت خطرات بالا در این ورزش قوانین محدودکننده بسیاری در بیشتر کشورها تصویب شده است، اما در حالت کلی برای برنده شدن در مسابقات کیک بوکسینگ نیاز به ناک اوت کردن حریف به حالتی که حریف توان ادامه مسابقه را نداشه باشد، وجود دارد.
در هنرهای رزمی با جنگ افزار و بی جنگ افزار نیز از ترکیب هنرهای رزم دست خالی و ابزارآلات مبارزهای استفاده میشود که برای توان رزمی بیشتر وجود دارند.