موآی‏ تای (موی تای ) چیست؟

موی‏تای، ورزش ملی تایلند است.

 موآی تای یا موی تای یک هنر رزمی با ریشه در تاکتیک‏های میدان نبرد باستانی ارتش سیامی (یا تایلندی) است.

در ویکی پدیا آمده:

” موی‌تای (به تایلندی: มวยไทย)به معنی مبارزه تایلندی است. 

موی به معنی مبارزه و تای نیز یعنی تایلند است.

 این رشتهٔ ورزشی را دارای قدمتی بیش از ۲۰۰۰ سال دانسته اند،درکشورهای تایلند و میانمار و کامبوج و مالزی می‌باشد موی‌تای ورزش ملی تایلند و یکی از مهم‌ترین سمبل‌های فرهنگی این کشور است روز ۱۷ مارس در این کشور روز موی‌تای نامیده شده‌است.

موی‌تای یکی از سبک‌های آزاد ورزش‌های رزمی است

و  مبارزات آن به صورت فول کنتاکت و در رینگ برگزار می‌شود.

و به همین دلیل از موی‌تای به عنوان یک رشته خشن و سخت رزمی در دنیا یاد می‌شود.

تکنیک‌های مشت در موی‌تای شباهت زیادی به بوکس دارند و وجود فنون گلاویزی این رشته را به کیک بوکسینگ و ساندا نزدیک و و مشابه ساخته‌ است”

 اوایل دوره‏های موی ‏تای، شرکت‏های مختلف ارتش سیامی را در نبردهای غیرمسلح (موی بوران) با قوانین کم و بدون تقسیم وزن و محدودیت زمانی در برابر یکدیگر قرار داد. 

آنها کاملاً محبوب شدند و سرانجام در استادیوم‏های سراسر کشور به نمایش درآمدند.

 در اوایل قرن 20، محدودیت های زمانی، دستکش بوکس و همچنین مجموعه‏ای یکسان از قوانین معرفی شدند. 

در نیمه دوم قرن 20 موی‏ تای به بسیاری از کشورها صادر شده و اکنون توسط صدها هزار نفر در سراسر جهان انجام می‏شود.
در زمان سقوط پایتخت باستان تایلند ایوتیا در سال 1767، 

هنگامی که شهر بی ثبات شده بود و به دلیل ضعف حاکمان به سمت نابودی می‏رفت،

 نیروهای متجاوز برمه‏ای گروهی از ساکنان تایلند را جمع کردند و آنها را به عنوان اسیر گرفتند.

 در میان آنها تعداد زیادی بوکسور تایلندی (همان موی تای کاران) نیز وجود داشت،

 که توسط سوکای فرا نای کنگ، فرد قدرتمند برمه‏ای، از منطقه کای فو سام تن در شهر آنگوا نگهداری می‏شد.

در سال 1774، در شهر رانگون برمه، لرد مانگرا، پادشاه برمه، تصمیم گرفت

 یک جشن هفت روزه و حتی شبانه به احترام بتکده‏ای که در آن یادگارهای بودا حفظ شده است، ترتیب دهد.

 او دستور داد یک مسابقه بوکس تایلندی (موی تای)  بین مبارزان تایلندی و برمه‏ای را به صورت سلطنتی ارائه دهد.

 برای جشن، او همچنین چندین نمایش از نوع فولکلور مانند نمایش‏های لباس به نام لیک، کمدی و مروارید و مسابقات شمشیر را

 ترتیب داد. 

حلقه بوکس در جلوی تاج و تخت برپا شده بود.

در اولین روز جشن، یک اشراف بلندپایه برمه‏ای یک بوکسور تایلندی را به ادای احترام به پادشاه برمه سوق داد.

 پس از آن لرد منگرا موافقت کرد که یک بوکسور برمه‏ای قدرت خود را در مقابل بوکسور تایلندی قرار دهد. 

یک داور بوکسور تایلندی را به داخل رینگ سوق داد و او را به عنوان نای خانم تام، یک مبارز معروف از ایوتیا معرفی کرد،

 بینندگان یک اسیر پوست تیره و محکم را دیدند. 

در میان گروه تماشاگران برمه ای، گروهی از اسیران تایلندی بودند که در تشویق او با یکدیگر مشاهده می کردند. 

نای خانم تام به محض اینکه با یک مبارز همسان شد، 

شروع به رقصیدن در اطراف حریف خود کرد که تماشاگران برمه ای را متحیر و متحیر کرد.

 داور سپس اعلام کرد که این رقص یک سنت تایلندی (وای کرو) است 

که بوکسور از طریق آن به مربی خود احترام می گذارد.

 سپس سیگنال مسابقه داده شد، نای خانم تام به جلو هجوم آورد، 

آرنج را به آرنج زد و در قفسه سینه حریف خود قرار داد تا جایی که دومی سقوط کرد.

 داور اما قضاوت کرد که این ناک اوت یک پیروزی برای بوکسور تایلندی محسوب نمی شود، 

زیرا حریف برمه‏ای اش با رقص وای خارو منحرف شده بود، 

بنابراین نای خانم تام مجبور شد با 9 بوکسور دیگر برمه‏ای روبرو شود.

 این تصمیم دیگر بوکسورهای تایلندی را وادار کرد تا برای انتقام گرفتن از او با نای خانم تام مبارزه کنند.

نای خانم تام موافقت کرد تا برای حفظ اعتبار بوکس تایلند در برابر سایر بوکسورهای برمه ای بجنگد.

 آخرین حریف وی در واقع یک معلم بوکس از شهر یا کای بود که برای لذت بردن از جشن به دیدار رفته بود. 

بنابراین، او داوطلب جنگ شد،

 اما خیلی زود توسط ضربات نای خانم تام آنقدر منقرض شد که هیچ کس جرات نکرد بیشتر او را به چالش بکشد.

 با این وجود، لرد منگرا چنان مشتاق بوکس تایلند بود که نای خانم تام را برای پاداش دادن به او احضار کرد

 و از او پرسید که کدام یک را ترجیح می دهد، پول یا همسران زیبا. 

بدون تردید، نای خانم تام گفت که او همسران را می گیرد، زیرا یافتن پول آسان تر بود.

 بنابراین لرد منگرا به او دو دختر برمه ای از قبیله مون اعطا کرد. 

با گذشت زمان، نای خامون تام همسران دوست داشتنی خود را به تایلند برد و در آنجا تا پایان زندگی با آنها زندگی کرد. 

وی اولین بوکسور تایلندی محسوب می شود که هنر بوکس تایلندی ( موی تای )را با وقار نقش برجسته کرده 

و چنان شهرتی به آن سوی مرزهای تایلند داده است که این قسمت تا امروز در تاریخ برمه حک شده است.

موی‏ تای در محافل کیک بوکسینگ به “پادشاه حلقه” معروف است.

 در این مبارزات مشت، لگد، آرنج، زانو، دستگیره ایستاده و ضربات سر برای فرسودگی و ناک اوت کردن حریف دیده می‏شود. 

روش‏های آموزش تایلندی قدرت، سرعت و استقامت فوق العاده قلب و عروق و همچنین روحیه مبارزه را ایجاد می‏کند.

 آموزش موی‏ تای نیز به لطف آموزش پیشرفته پد که برای سالم نگه داشتن مبارزان در بین مبارزات ایجاد شده کاملاً ایمن است. موی ‏تای همچنین در خارج از حلقه بسیار کارآمد به اثبات رسیده است

 و توسط تمرین کنندگان انواع فعالیت‏های دفاع شخصی، ورزشی، نظامی و اجرای قانون با شور و شوق مورد استقبال قرار گرفته است.

انجمن جهانی بوکس تایلند (WTBA) قدیمی‏ترین و بزرگترین سازمان موی‏تای در جهان، 

در سال 1968 توسط (Ajarn Surachai “Chai” Sirisute) تاسیس شد.

 آجارن چای با دیدگاهی برای پخش موی‏تای به سراسر جهان به ایالات متحده امریکا آمد،

 او اولین مربی بوکس تایلندی است که این هنر را به آمریکایی‏ها آموخته است و 40 سال خستگی ناپذیر کار کرده است.

WTBA اکنون برای ایجاد سازمان‏های وابسته در کشورهای جهان گسترش یافته است. 

آجرن چای همچنان از طریق برنامه سمینار شخصی خود، تیم سمینار انتخابی و اردوهای سالانه توسعه مربیان در ایالات متحده آمریکا، انگلستان و استرالیا به تبلیغ موی ‏تای ادامه می‏دهد.

موی تای در ایران در سال 1360 توسط استاد مرحوم پاراماجان محمدآقا توحیدی آغاز به کار نمود.