معرفی ساندا (2)

ساندا یکی از هنرهای رزمی جذابی است، که بدلیل المپیکی بودن امروزه مخاطبین زیادی را در جهان به خود اختصاص داده است…

مسابقات ساندا بر روی سکویی برجسته به نام “لی تای” انجام می‏شود.

 از لحاظ تاریخی، قدمت لای تای به قرن‏ها در چین بر می‏گردد که در آن مسابقات چالش برانگیز و بدون هیچ قانونی انجام می‏شد

 که اغلب منجر به مرگ یا جراحت جدی می‏شد.

 اگر بخواهیم به ویکی پدیا بعنوان یک منبع قابل قبول نگاه کنیم، و به چند سطر معرفی ویکی پدیا بپردازیم، چنین آمده:

“ساندا یا سانشو (به معنی: مبارزه آزاد) یک ورزش رزمی تن به تنِ چینی است.

و یکی از پر قابلیت‌ترین رشته‌های رزمی می‌باشد.

 که در دسته سبک‌های ترکیبی رزمی به‌شمار میرود.

این سیستم رزمی در اوایل سده بیستم به منظور حداکثر کاربردپذیری و با تأکید بر فنون پرتابی، قفلی، محکم کردن بدن. گلاویزی و ضربه ای قابل استفاده در مبارزات خیابانی و زندگی واقعی ابداع شد.

 و به نیروهای ارتش و پلیس چین به عنوان روش آموزشی استاندارد مبارزات تن به تن آموزش داده می‌شود.

ساندا در کنار تالو یکی از دو بخش هنر رزمی مدرن چینی ووشو به‌شمار می‌آید.

 مسابقات ساندا در دو بخش آقایان و بانوان بر روی سکو در مسابقات بین‌المللی برگزار می‌گردد.

مسابقات حرفه‌ای ساندا با نام سانداوانگ در کشور چین وجود دارد که در رینگ برگزار می‌شود و ضربات آرنج و زانو نیز در آن آزاد می‌باشد.

در مسابقات ساندا شرکت‌کنندگان از سه دستهٔ اصلی ضربات مشت، ضربات لگد و فنون کشتی استفاده می‌کنند.

مسابقات مدرن سانشو از دهه ۱۹۵۰ در بازی‌های ملی تایوان برگزار می‌شد. 

در جمهوری خلق چین از سال ۱۹۷۰ این رشته ورزشی مورد توجه دولت قرار گرفت.

 و در سال ۱۹۸۵ اولین تورنمنت بین‌المللی ووشو که از مسابقات سانشو و تالو تشکیل می‌شد در چین برگزار شد. 

در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن مسابقات سانشو به عنوان بخشی از رشته ووشو وارد بازی‌های آسیایی شد. 

این رشته در سال‌های اخیر در کشورهای دیگر به ویژه ایران، مصر، فرانسه، بریتانیا، برزیل، ژاپن، کره، ترکیه، روسیه، آمریکا و ویتنام هم طرفداران زیادی پیدا کرده است.

 فدراسیون جهانی ووشو در سال ۲۰۰۹ میلادی برابر با ۱۳۸۸ خورشیدی اعلام کرد که سانشو و ساندا به یک معنی هستند.”

ایران و چین در ووشو ساندا قویترین کشور ها هستند و پس از این دو کشور می توان به مصر و روسیه و…اشاره کرد.

از مهمترین قهرمانان ساندای ایران می توان از اسامی ذیل یاد کرد:

در تورنمنت ملی چین در نانکینگ در سال 1928،

 نبردها در لای تای چنان وحشیانه بود که 12 بازیکن نهایی از ترس کشتن برخی از استادان بزرگ آن زمان مجاز به جنگ نبودند.

 بنابراین نیاز به تغییراتی بود.

قبل از لغو هنرهای رزمی سنتی در طول انقلاب فرهنگی،

دولت چین اساتید هنرهای رزمی چینی (120 سبک مختلف) را جمع کرد که در آنجا که هنوز در چین بودند،

 می‏توانند به یک برنامه درسی استاندارد برای ساندا کمک کنند که به ارتش ارسال شده است تا آنها بتوانند آزمایش کنند

 آن را برای پیدا کردن آنچه که در زندگی واقعی کار می‏کند.

 و به عنوان دست‏یابی به وضعیت جنگی در جنگ (مشابه آنچه روس‏ها پس از جنگ با ژاپنی‏ها در سال 1904-1905) انجام دادند،

که متحمل خسارات زیادی هم می شدند.

 که نتیجه آن چیزی بود که اکنون شناخته شده است…

  دولت چین یک نسخه کم آب برای غیرنظامیان برای دفاع از خود و به عنوان یک ورزش تهیه کرد.

ساندا مدرن در دهه 1960 توسط دولت چین به یک ورزش تبدیل شد.

 به منظور تعریف یک سبک جنگی استاندارد کونگ فو،

 استادان بزرگ سراسر چین وظیفه سازماندهی میراث عظیم هنرهای رزمی چینی را،

به منظومه ای از قوانین که در آن سبکهای مختلف امکان پذیر است، ترتیب دادند.

 تجهیزات محافظتی نیز برای کاهش بیشتر خطر صدمه جدی به آن اضافه شد.

قوانین ساندا مجموعه گسترده‏ای از مشت زدن، لگد زدن، برداشتن ضربه و پرتاب از برنامه سنتی را مجاز می‏داند.

 نگه داشتن پایان (چوک، قفل بازو و غیره) از قوانینی که مبارزه را مجبور به ادامه سرعت می‏کند، خارج شده است. 

ساندا به سه دامنه حرکتی از تکنیکهای مبارزه می‏پردازد: لگد زدن، مشت زدن و درگیری که واقع بینی زیادی به این ورزش می‏بخشد.

 یک مبارز می‏تواند با ناک‏اوت یا امتیاز، پیروزی را کسب کند. 

با توجه به اثربخشی، امتیازات نیز برای این تکنیک‏ها اهدا می‏شود در یک تورنمنت، هر کدام 2 دور 2 دقیقه‏ای برگزار می‏شود،

 به علاوه یک دور سوم در صورت حتی امتیاز گرفتن.

 مجبور کردن حریف به بیرون از سکو نیز یکی از تکنیک‏های اصلی ساندا است.

 اشتباه است که ساندا را فقط کیک‏ بوکس بدانیم، زیرا استراتژی‏های ساندا بسیار متفاوت است.

در ساندا بهره گیری از تکنیک های گلاویزی که مانند آنرا در کشتی داریم می شود،

به همین دلیل کشتی گیران در ساندا بسیار موفق عمل می کنند.

 ساندا بخشی از ووشو است و در بیش از 120 کشور در سراسر جهان انجام می‏شود.