در ابتدا می خواهیم تعریف بوجتسو را در ویکی پدیا بیان نمائیم:

“هنرهای رزمی ژاپنی (انگلیسی: Japanese martial arts‎)

به شکل‌های مختلفی از هنرهای رزمی کشور ژاپن اشاره دارد.

دست‌کم سه اصطلاح ژاپنی در معنای هنرهای رزمی ژاپنی به‌کار می‌روند:

بودو، بوجوتسو و بوگِی.

استفاده از بودو که جدیدتر از باقی است، از لحاظ تاریخی به معنای روشی برای زندگی با توجه به ابعاد فیزیکی، روحانی و اخلاقی با تمرکز بر بهبود، تکمیل و رشد شخصی است.

 بوجوتسو و بوگی دست‌کم از لحاظ تاریخی، تعاریف مجزایی دارند.

بوجوتسو به استفاده عملی از تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها در مبارزه واقعی می‌پردازد و بوگی، به انطباق و پالایش آن دسته از تاکتیک‌ها و تکنیک‌ها می‌پردازد.

که برای تسهیل آموزش سیستماتیک و استفاده در محیط‌های آموزشی رسمی کاربرد دارند.”

(مرجع)https://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%87%D9%86%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C_%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C_%DA%98%D8%A7%D9%BE%D9%86%DB%8C

 اما برخی از مکاتب تنها در استفاده از یک سلاح تخصص داشتند،

و بسیاری دیگر از مکاتب، ترکیبی از سیستم‏های گوناگون شامل تعدادی سلاح و شیوه‏های نمایش کاربرد آنها بودند.

به خاطر واقعیت میدان جنگ هرچه مکاتب قدیمی‏تر بودند، احتمال استفاده از سلاح‏های متنوع در آنها بیشتر بود.
برای مثال یکی از قدیمی‏ترین مکاتب کن‏جوتسو به نام شینتو-ریو کارکردن با ناگیناتا، جوجوتسو، پرتاب چاقو، مهندسی و حتی پیش‏گویی را در برنامه آموزشی خود داشت.

در مکتب تاکن‏اوچی-ریو فنون جوجوتسو در کنار کار با چوبدستی، شمشیر، ناگیناتا و یاری (نیزه) تمرین می‏شد.

جنگجویان از شانس مبارزه با سلاح مورد علاقه خود در میدان نبرد برخوردار نبودند.

اگر شمشیر آنها می‏شکست یا از باران تیر فرار می‏کردند، باز هم برای زنده ماندن می‏بایست توان استفاده از دیگر سلاح‏ها را می‏داشتند.

در منبعی دیگر آمده:

تاریخچه سلاح بو (جو / چوب)

یکی از هنرهای نین‌جوتسو،بوجوتسو یا هنر مبارزه با چوب است.

بوجوتسو از عنصرهای اصلی و مهم هنرهای رزمی زیادی، مانند نین جوتسو است.

از آن‌جا که چوب از قدیم ارزان و دردسترس همگان بوده، سلاحی خوب و پایه‌ای برای مبارزه محسوب می‌شده.

اما در سال ۱۴۷۷ میلادی و وقتی که به دستور امپراطور، حمل و داشتن سلاح در اوکیناوا،

جزیره‌ای کوچک در جنوب ژاپن ممنوع شد و سال ۱۶۰۹ که قانونی جدید باعث ممنوعیت شدیدتری شد؛

مردم اوکیناوا در برابر سامورایی‌ها، بی‌دفاع شدند.

در آن زمان بود که آن‌ها سلاح‌های خود را از ابزار و وسایل کشاورزی که در اختیار داشتند انتخاب کردند و همین باعث شد که سلاح بو در وزن و شکل و نحوه استفاده پیشرفت زیادی بکند. 

چوب در سایزهای مختلفی مورداستفاده قرار می‌گیرد:

روکوشاکوبو (چوب ۱۸۰ سانتی)، هانبو (چوب ۹۰ سانتی)، بو یا جو (چوب ۱۲۰ سانتی) و قطر آن متناسب با دست فرد و معمولا ۳ سانت است.

شاکو یک واحد اندازه‌گیری ژاپنی و معادل ۳۰٫۳ سانتی‌متر است.

جنس این سلاح نیز متفاوت است و از چوب‌های مختلفی مانند بامبو، بلوط، گردو و … ساخته می‌شود

 برای تمرین در باشگاه‌ها معمولاً از چوب‌های سبک و یا لوله استفاده می‌شود. بو می‌تواند سبک یا سنگین و خشک یا انعطاف‌پذیر باشد.

از بو برای دفاع و حمله در شکل‌های مختلف مانند چرخاندن و ضربه زدن استفاده می‌شود.