علی انصاریان فوتبالیست محبوب و بازیگر طناز سینما از میانمان رفت

بی شک 15 بهمن 1399 در تاریخ فوتبال دوستان کشور خواهند ماند، دقیقا چند روز پس از در گذشت دوست و هم بازی سابقش میناوند عزیز.

دقیقتر بگوییم دقیقا یک هفته پیش در تاریخ 8 بهمن ماه در گذشت میناوند عزیزمان، همه ما را شوکه کرد.

و حال نوبت علی عزیز رسید

و خدا بداد ننه علی برسد

این روز ها همه از در گذشت علی انصاریان می گویند  و ابراز احساس می کنند

شرحی مختصر از زندگی علی انصاریان

انصاریان با تیم فجرسپاسی به فوتبال ایران معرفی شد

و خیلی زود به پرسپولیس پیوست تا در دوران درخشان پرسپولیس به یکی از مهره‌های اصلی خط دفاع پرسپولیس تبدیل شود. او سپس به تیم ملی رسید.

انصاریان پس از پنج سال حضور در پرسپولیس به سایپا پیوست اما مدت حضور او در این تیم نیز چندان طولانی نبود و خیلی زود به پرسپولیس بازگشت.

یکی از نکات ویژه دوران بازیگری او گلزنی به بایرن مونیخ در بازی دوستانه سال ۸۳ بود.

وی سپس در پی اختلاف با مدیران وقت پرسپولیس به استقلال پیوست اما حضورش در این تیم هم چندان طولانی نبود.

استیل آذین، استقلال اهواز، گسترش فولاد تبریز، شهرداری تبریز از جمله تیم‌هایی بودند که انصاریان برای آنها بازی کرد اما آخرین تیمی که انصاریان پیراهن آن را پوشید شاهین بوشهر بود.

این مدافع که ۶ بازی ملی هم در کارنامه دارد در سن ۳۴ سالگی از دنیای حرفه‌ای فوتبال خداحافظی کرد.

او البته در همان زمان حضورش در فوتبال حرفه‌ای هم به بازیگری و اجرا روی آورد و در چندین فیلم و سریال تلویزیونی و سینمایی به ایفای نقش پرداخت.

انصاریان در سی‌ونهمین دوره جشنواره فیلم فجر هم، یک فیلم روی پرده داشت.

(منبع)
ما نیز به سهم اندک خود، بر خود وظیفه دیدیم، به احترام این دو بزرگ مرد مقاله ای را در سایتمان منتشر نمائیم…

در گذشت انصاریان تقریبا داغ سختی برتمامی اهالی ورزش و هنر کشور بود

چه باید کرد تا بوده همین بوده

“عده‌ای معتقد بوند اگر واکسن کرونا زودتر وارد کشور می‌شد مهرداد میناوند و علی انصاریان را از دست نمی‌دادیم.

این در حالی است که برخی پزشکان معتقدند که آنها حتی اگر واکسن کرونا را هم دریافت می‌کردند، باز ممکن بود از دنیا بروند.” (منبع)

ولی نکته مهم این است که ما چه درس والهام را می توانیم از زندگی و منش رفتاری و اخلاقی این مرد دوستداشتنی بیاموزیم؟

ما نیز بعنوان عضو کوچک جامعه ورزش کشور تحلیل کوتاهی را در این خصوص خدمتتان تقدیم می کنیم .

امیدواریم مورد پسند اهالی قلم و اندیشه قرار گیرد.

بازتاب و عکس العمل و اتفاقی تقریبا متفاوت!

که در جامعه ایران و ملت ایران که برای اولین بار در این خصوص رخ داد.

مردم ایران یک ورزشکار و هنرمند کشور را پس از مدتها، به گونه ای شایسته و ارزشمند تکریم نمودند،

علی رغم تمام خطرات و محدودیت های کرونایی!

این حمایت ها در کشور ما معمولا برای شخصیتهای سیاسی، مذهبی و نظامی معمول بوده.

بیاد آن جمله یک از فیلمهای قدیمی که :  “خان دایی مردم ما وقتی شخصی فوت می کند به غروب نکشیده همه چیز را فراموش می کنند.”

اما این بار شاهد این بودیم که:

شخصی که اهل هیچ گروه راستی و چپی نبود،

پس از دوران حرفه ای ورزش خود توانست ،جایگاه بسیار مناسبی را در عرصه هنر و بازیگری یا مجری گیری ایفا کند.

و نقش های شاد و خاطره انگیزی را بسیار خوب و جذاب اجرا کند.

و شاهدیم که چه میزان طرفدار و خواهان پیدا کند.

 یک نکته ظریف دیگر قابل توجه، این است که:

برخلاف بسیاری از مسئولین ما که برای پیشبرد اهداف و ارتقای سازمانی خود، در تلاش برای نزدیک نمودن خود به یکی از مسئولین سیاسی یا نظامی اند،

علی انصاریان بدون تعلق به هیچ رنگی یا تعلق سیاسی توانست دلربائی کند.

این امر می تواند درسی برای تمام ورزشکاران رشته های مختلف از جمله ورزشهای رزمی ، کیک بوکس ، موی تای یا هر رشته دیگری نیز باشد،

که آزاد مردی و حرکت و تلاش در جهت شادی و خدمت به مردم را به هیچ عنوان با پست ها و مسئولیت هایی که می تواند آنها را به گمراهی کشاند عوض نکنند.

و بخاطر داشته باشند که اگر در توان خود دانش و علم تخصصی مسئولیتی را ندارند،

صرف علاقه به شهرت و رسانه ای شدن زیر بار پذیرفتن آن نروند.

چرا بسیاری از ورزشکاران امروزه دچار بیماری مسئولیت پذیری شده اند؟!!

واقعا صرف سبقه ورزشی 10-20 ساله برای کسب دانش فنی و مدیریت سازمانی کافیست؟

آنهم در سطح وزارت ورزش و جوانان یا فدراسیون های مربوطه و یا مسئولیت های ورزشهای رزمی کافیست؟!!

عزت و محبوبیت فاکتور اکتسابی نیست ، نظر خدا می خواهد و بس.